این عنوان از اهنگ The Less I know the better هست. حتما یه چکیش بکنید توی یوتیوب :دی 

البته لطفا اگه جنبه ندارید نسخه ی سانسور شدشو ببینید. اولش نوشته no intro . 

نمیدونم اومدم چی بگم ! صرفا خواستم یه سری بزنم. انقدری هم اینجا برام بی ارزش شده بود که الان حال و حوصله شو نداشتم . فقط خواستم یه سری بزنم به کوری چشم دشمنان :دی 

گفتم شاید دیدن اینا برای بعضی هاتون جالب باشه !

این دختر مسخره ترین آدمی بود که وارد زندگی من شد :دی ! (چیه انقدر میگم که از توی غار بیای بیرون :! ) 

این عکسو ساختم و هر وقت از دستش عصبانی بودم توی وبلاگ میذاشتم. این عکس معنای خاصی نداشت ولی نمیدونم چرا همیشه هر وقت اینو میذاشتم انقدر ناراحت میشد که کلا کوتاه میومد و سریع باهام حرف میزد و از دلم در میورد و یه کاری میکرد من عکسو پاک کنم. آخر هم من از این خاصیتش سو استفاده کردم و هر وقت دعوامون میشد اینو میذاشتم توی وبلاگ تا اینکه دیگه دفعه پنجم شیشم دیگه مطمئن شد هرکسی تا حالا ندیده بود اینو دیگه دیده و دیگه مهم نیست من بذارم یا نه :دی و اینکه آره این عکس خاصیت خودشو از دست داد ! ولی لابد فکر میکنید من چقدر بی شعورم که ازش اینجور سو استفاده میکردم. باید بگم اگه فکر میکنید علامت ضبدر روی اسم یه نفر سو استفاده محسوب میشه لطفا یه بار دیگه بشینید از پیش دبستانی تا دبیرستان یه دور دیگه بخونید چون فکر کنم هرچی تا الان یاد گرفتید پشم بوده. 

خدافظ :دی 

بله ! درباره ی احساساتم ! 

این روز ها فرقی نمیکنه سوار دوچرخه باشم یا زیر دوش یا وسط حل یه سوال. فقط کافیه یه لحظه به یه آرامش نسبی برسم و ذهنم به حالت راکد در بیاد ، که یک هو یه شوک کوچیک و ناگهانی وجودمو میگیره. بدنم میلرزه. سرم رو تکون میدم و در اکثر موارد کلماتی مثل » هوی . یا " شت " از زبونم جاری میشه ! نه نترسید دیوانه نیستم و اینا خود به خود به وجود نمیاد ! بلکه به چیزایی فکر میکنم و این حس میاد سراغم. حس اینکه : نباید قطعا وارد این قسمت از زندگی میشدی ! تو که اینکاره نیستی ! بکش بیرون و برو زندگی غار نشینانه و ریلکس خودتو داشته باش ! تو رو چه به روابط اجتماعی در این سطح !! 

حالا براتون میگم چیشده ! ( نه واقعا دستم نمیره به نوشتن ! اینجا بدترین جای جهانه برای زدن حرفام ... حرف زدن از شخصی ترین احساساتت و احساساتی که حتی دونستنش برای خودت هم خجالت اوره و باعث میشه رعشه بری رو نباید توی وبلاگ بلغور کرد . ولی خب به درک ! نمیتونم ننویسم ! باید بنویسم مگرنه این لحظات میمیرن مثل خاطراتی که سال ها پیش مردن و الان سایه هاشونو توی عکس های تار و بی دقت گوشیم جست و جو میکنم. زمانی که ایران دانشگاه میرفتم . چقدر خوشحالم که ناشی بودم و مدام با دوستام سلفی های مسخره و الکی مینداختم. الان که فکرشو میکنم میبینم چقدر میتونستم باهوش تر باشم حتی و بیام و بنویسم درباره اون روز ها. حتی یه نوشته معمولی ... امروز رفتم کلاس استاد فلان چیزو گفت . به فلان دختر و فلان پسر تیکه انداخت و سر سلف هم یه نفر از بچه های دوران راهنمایی رو دیدم. سر ظهر رفتم کتابخونه و کتاب خوندم و بعد با دوستم رفتیم کلاس فیزیک دو که فقط 5 تا دانش اموز داشت و بعد هوا که تاریک شد با دوستم توی مسیر برگشت کلی درباره ی بازی های کامپیوتری که هرگز بازی نکرده بودم حرف زدیم و بعد که مسیرمون جدا شد سوار ون شدم و توی ون دو نفر سر جا با هم دعواشون شد و موقع پیاده شدن از ون سرم خورد به سقف ماشین و بعد رفتم از کیوسک یه مجله همشهری داستان خریدم که هیچ وقت بازش نکردم و نخوندم بعد رفتم خونه و با گوشیم چند تا چیز اپلود کردم و با ف ع دعوا کردم و با مریم درباره ی علاقه به خودکشی کردنش حرف زدیم و بعد شام خوردیم و خوابیدیم. 

خالا که فکرشو میکنم میبینم چقدر زندگی تو ایران اونقدرم بد نبود. انگار یه خونه بزرگ بود. اینجا مثل کنسرو شدم ... تو ایران از نگاه های حرص در ار مردم مینالیدم و اینجا از نگاه نکردن ها و سرشون به کار خودشون بودن ... 

میدونم که یه پرانتز باز کردم که هنوز نبستمش . ولی اینجوریه دیگه ... به قول کوین اسپیسی : انگار تا الان بر اساس قانون کسی جلو رفتم که حالاش هم بخوام اینکارو کنم . ( ذبیح الله منصوری باید بره جلوم بوق بزنه ! رکورد مزخرف ترجمه کردن رو ازش قاپیدم بدجور !) 

---

رو یه نفر تو کلاس کراش داشتم. اولش دو سه ماه گفتم خب اینکه لقمه بزرگتر از دهنه بهتره حتی بهش فکر هم نکنم .. و شروع کردم ازش دور شدن. بعد یک ماه و خورده ای تلاش به وضعیت به شدت بدتری رسیدم . علاقه هه همچنان باقی مونده بود ولی چیزی که ظاهرم نشون میداد یه جور تنفر بود که سعی دارم به هر نحوی ازش دوری کنم. 

نتونستم این یه موردو تحمل کنم ! و دیدم هرجوری حساب کنم تهش اعصاب خوردیه. پس چرا خساست به خرج بدم. بیام این اعصاب خوردی رو با خودش شریک بشم :! هیچی دیگه بهش گفتم . .. اونم از طریق چت ! بله من آدم چت هستم و اینا ولی دلیل اصلی ترش این بود که خوردیم به تعطیلات و اصلا نمیدیدمش تا چند هفته و تنها راه ارتباطی همین چت بود. 

گفتم که آره ازت خوشم میاد و اینا اگه میخوای بریم بیرون ! 

و خب طول کشید که جواب بده. ده روز . ولی تو همین ده روز حس مسخره ی "کرینج" ولم نمیکرد. 

انگار که یک تماشاچی زندگی خودم بودم و به حماقت و بچگی خودم میخندیدم. تا قبل از این یه عهد با خودم داشتم .. سینا هرکاری میخوای بکن ولی بیرون دانشگاه! آبروی خودتو میبری بچه و این حرفا :دی 

مدام با به یاد اوردن اینکه چه کاری کردم یه رعشه خفیف به کل بدنم وارد میشد و اگه سوار دوچرخه بودم با صدای بلند میگفتم : شششششششت 

انگار که چیزی بعدش تغییر میکرد. و باور کنید یا نه ولی تغییر میکرد. وقتی صدای خودمو میشنیدم که با لحن طنز میگفت : شت . یه کم از حالت مزخرف بودن در میومد قضیه برام و یه حالت : " خب حالا تو ام ! " بهم دست میداد و باعث میشد خیلی هم نگران نباشم . . . 

هر آدمی یه جوره . یه سری ادما هستن که حاضرن از تشنگی هلاک بشن ولی وسط کلاس درس پا نشن و برن آب بخورن . من نمیگم از اون ادم هام . ولی خب اگه ادم ها رو روی بازه ی " مسلط به روابط اجتماعی" قرار بدیم و نقطه صفر باشه اون کسی که از حاضر نیست از کلاس بره بیرون ... خب من بیشتر سمت اون نقطه دارم برای خودم قدم میزنم. گاهی وقتا یه جهش بر میدارم و ازش فاصله میگیرم و وقتی میبینم خیلی اوضاع ناجوره دوباره میپرم توی سنگر و به جناب صفر نزدیک میشم :) 

درونگرایی و تمایل به تنهایی و دوری از اجتماع همیشه برای من یه دوست سالم و صمیمی باقی میمونه. درون شکی ندارم . بخش بزرگی از شخصیت من وقتی به وجود اومد که ساعت ها به دیوار زل زدم و فکر کردم ... ولی چیزی که زندگی در حال توسعه و تغییرم تا الان به من نشون داده اینه که واقعا به صلاحمه که این دوست کم کم جای خودشو به چیز دیگه ای بده ... 

آره میدونم خیلی مسخرست که سگ بزنی و بعدم با نمره E قبول بشی ! ولی دو تا چیز . 

استادمون خیلی حرومزاده وار امتحان گرفت ! آخه کجای دنیای امتحان پا تخته ای میگیرن ! آخرین باری که امتحان پاتخته ای ازم گرفته شد کلاس چهارم دبستان بودم و یه معلم عجیب و غریب داشتیم که به جای اینکه بهمون دیکته بگه میووردمون پای تخته و میخواست کلمه هایی که بلغور میکرد رو براش مینوشتیم به صورت قطار ! بهش میگفتن دیکته پا تخته ای. 

حالا فرض کن همون تخته سبز رو بهت بدن با یه تیکه گچ و حتی تخته پاک کن هم در اختیارت نذارن و با کف دست مجبور شی پاک کنی ( بله درباره سیستان بلوچستان حرف نمیزنم درباره ی اروپاست )  بعد ازت بخوان تابع های جاوا رو بنویسی ! کلا یه دقیقه وقت داری برنامه ای رو روی تخته بنویسی که معلم دقیقا توی ذهنشه ! خب معلومه مسخره میشه دیگه . بعد تازه با همه اینا من اماده بودم ولی خیلی اتفاقای دیگه دست به دست هم دادن مثلا کلا فقط 30 درصد کلاس پاس شدن درحالی که توی آزمون تستی که قبلش گرفته بود همه پاس شدن و فقط یه نفر نمره E گرفته بود. 

خب حالا بگذریم اصلا نمیخواستم درباره ی امتحان حرفی بزنم ولی دیدم یکی از دوستان جویا شده بود گفتم این لحظه رو ثبت کنم ! :دی 

چهل و پنج دقیقه به امتحان مونده. یه ساعت زودتر اومدم دانشگاه به خیال اینکه مرور کنم و درس بخونم ولی استرسم به قدریه که تصمیم گرفتم خودمو هول نکنم و یهو دیدی موقع مرور یه چیزی دیدم که بلد نبودم و حالا بیا خر بیارو باقالی بار کن ! رفتم یکم توی یوتیوب چرخ زدم و چند تا ویدئو دیدم . الانم دارم توی ساوند کلاود موزیک های این هفته رو گوش میدم :) واقعا چیزای خوبی داره ! فهمیده که من چه مدل موزیکایی خوشم میاد و پیشنهادایی که میاره مطابق با همون سبکه. :! 

این ویدئو درباره ی فراگیر شدن ای اسپورت یا ترجمه تحت اللفظیش : ورزش الکتریکی . هست که منظور همون بازی های ویدئویی (کامپیوتری) هست که الان توی جهان دیگه رسما یه شاخه ورزشی محسوب میشه و هنوز البته چون جدید اومده خیلی ها شوک زده اند و اصلا اونو ورزش نمیدونن. 

https://www.youtube.com/watch?v=BMZ2QFLrLvk

(کافیه روش کلیک کنید ) بعدم ویدئو به انگلیسی هست و برای تمرین زبانتون هم خوبه (فکر کردین خودم برای چی دیدم ؟ :دی ) 

خب دیگه این پستو بیشتر نوشتم تا استرسم از بین بره :) فکر نکنم وب نویسی تمرین نویسندگی محسوب بشه ! باید بشینم عین ادم داستان بنویسم ! :) کسی از شما ایده ای نداره درباره کمیک استریپ ساختن ؟ اگه اره یه پیام خصوصی ای چیزی بفرسته ! 

فعلن 

در کتابخانه های دانمارک چیز هایی درباره ی ایران پیدا میکنید که در موزه ی ملی پیدا نمیکنید ! کتاب های رنگی مستند بزرگ درباره ی شیرینی دانمارکی پزی های تهران پنجاه سال پیش ! 

خب این ها را گفتم که بدانید وقتی میگویم کتابخانه یک ساختمان کسل کننده که هنگام ورود بازرسی بدنی ات میکنند را متصور نشین که سالن مطالعه اش جدا از سالن کتابهاست و تازه سالن مطالعه خودش به دو جنس نر و ماده تقسیم میشود ! 

الان توی کتابخانه ای توی کمون کپنهاگ هستم. در حال مطالعه برای ازمون شفاهی فردا. ساعت پیش دو دختر دانمارکی امدند و درس میخواندند اصلا نمیدانم چرا الان دارم اینرا میگویم ولی چند نکته جالب و مزخرف الان به ذهنم رسید ! (انقدر توی این مدت چیز ننوشتم که الان دارم با لحن کتابی وب نویسی میکنم ! این یعنی فاجعه ! من همینجوریشم هرکی عکسمو میبینه میگه ای بابا چقدر بچه مثبتی حالا فرض کن این وبو هم بخونن با لحن کتابی و لابد فکر میکنن من دابل مثبتم ! بابا مثبت باباته من کجام مثبته من یبار توی انشای مدرسمون درباره ی شبیخون زدن به کتابخونه مدرسه قبلی نوشتم معلممون میخواست رسما بره گزارش بده به مدیر شانس اوردم طرف مشتی بود و ازین کارا نکرد !) 

خب برگردیم به قضیه جذاب دو دختر توی کتابخانه ! نمیدونم چرا جذاب ولی اول اینکه کلا سه تا میز بود و من مثلا میز وسط بودم و اینا یکیشون رفت میز سمت چپ و اون یکی سمت راست اینجوری خیلی بهتر شد اگه کنار هم میشستن هی میخواستن زر بزنن با هم و منم تمرکز برام نمیموند (: 

بعد کلا انگار تو اون مدتی که اونجا بودن تا حالا با اون غلظت درس نخونده بودن ! فکر کنم امواج خرزنی رو لودر وار به سمتشون پرت میکردم ! یکیشون یه چیز پلاستیکی جالب داشت که داشت باهاش درس میخوند ! (چیه ؟ نکنه ذهنتون نرفته جاهای منحرف کننده ؟ خب اگه نرفته دیگه انشالا تا الان رفته ) بله اون چیز پلاستیکی سبز هم بود و (نه خیار نبود) و آره یه جور ابزار بود برای نگه داشتن کتاب به حالت عمودی ! انگار صفحه ی لبتاب باشه ! خیلی خفنه ها ! مخصوصا موقع درس خوندن با لبتاب خیلی به کار میاد چون هم مجبوری از کتاب بخونی هم از لبتاب و باید جفتشون تو یه زاویه باشن ( یا به قول گفتنی موازی باشن ! ). و خلاصه که آره . 

اون یکیشون یبار از جاش پاشد چنان تلق تولوقی راه انداخت که اصلا یعنی مزخرف ! ازین مدل دخترا تو دانمارک هست نمیگم نیست ولی دیگه تو کتابخونه ندیده بودم. آدمایی که میان کتابخونه معمولا کتونی و اینا پاشونه و همچین یه ژاکت خز هم دارن و کلا راحتن . و این یکی خیلی جالب بود برام . بعد تازه همین که کفشش تلق تولوق میکرد دو دقه نمیتونست رو صندلی بشینه هی ارتفاعشو تغییر میداد و غیژ غیژ میکرد ! قشنگ معلوم بود کلاشو بندازن کتابخونه نمیاد برداره لابد به خاطر دوستش اومده بود ( قابل به ذکر نیست که در واقع این دوستش بود که داشت از ابزار سبز رنگ برای درس خوندن استفاده میکرد به نظرم اون تلق تولوقه ایه اصلا درس نمیخوند. نمیدونم چی کار میکرد راستش میتونستم یه نگاه بندازم ولی دیگه اونقدرم زندگی مردم برام جالب نیست :دی ( سوال : پس چرا اومدی یه طومار نوشتی درباره ی دو تا دختر مردم که تو کتابخونه اومدم دو دقه کنارت نشستن ؟ - جواب : چون میخواستم یه چیز بنویسم ! همین ! میخوام برای یکبارم که شده مباحث ابسترکت مطرح نکنم توی این وبلاگ یکم درباره ی دنیای فیزیکی حرف بزنم . و تازه فارسیمم به شدت تقلیل رفته . نه توی صحبت روزانه بلکه توی نوشتن یا حرف زدن رسمی . برای همین باید یه تمرین کنم ( علتش هم اینه که کتاب و متن هایی که میخونم همشون انگلیسی اند و به جز چارتا فوش کاری توی اینستاگرام اصلا دیگه سمت فارسی نمیرم. نه که از فارسی متنفر باشم ( که هستم ) بلکه به خاطر اینکه وقتم اونقدری گیر هست که همون یه ذره مطالعه رو هم سعی میکنم انگلیسی باشه !) 

خب این بحث ها به کنار . الان ساعت 4 بعد از ظهره و هوا داره به سمت تاریکی میره. از پنجره ی روبروم خانه های کم ارتفاع پیداست . چراغ های همه خاموش. علتش اینه که هنوز ملت سر کارن و نیومدن خونه. ولی چیز جالبی که درباره این خانه ها نظرم رو جلب میکنه این ارزش نهانیه که توی اونهاست. اگر نگم بیلیون ها ولی میلیون ها انسان در سرتاسر جهان میخوان به این نقطه از جهان بیان و حتی شده یک مربع دو در دو اینجا داشته باشن. چیزی که به طور مفت و مادرزاد به خیلی از این ها داده شده. ولی اصلا قدر نمیدونن . همونطور که ما ها هیچ وقت قدر اینو نمیدونیم که میتونستیم یک گاو توی سلاخ خونه بدنیا بیاییم. 

باید کم کم شروع کنم به نوشتن ! حالا نمیدونم از کجا شروع کنم ولی در کل خودسانسوری به شدت به جونم افتاده !

نمیدونم از چی بگم که مجبور نباشم بابتش کلی توضیحات بدم. شاید بد نباشه درباره بی ربط ترین اتفاق امروز بگم. اونجوری بهتره. 

تو مترو داشتم به پادکست گوش میدادم. درباره ی رئیس جمهور جدید برزیل که به شدت راستگرا و نژاد پرسته. و میگن انتخابش به همون صورت که ترامپ انتخاب شد بود. یعنی مردم فکر میکردن رای نمیاره و نگرانش نبودن و جدیش نمیگرفتن بعنوان یه رقیب و در آخر رای اورد . همون اتفاقی که برای ترامپ افتاد. 

و فکر کردم به اینکه الان وسط اروپا دارم یه پادکستی گوش میدم که درباره ی یه کشور اونسر جهانه. حقیقت اینه که تو این یک سال به شدت اینترنشنالیزه شدم :دی (همون هموژونیزه نیست) دیشب یه حساب سر انگشتی کردم دیدم تو این مدت محدود از چهار گوشه جهان آدم دیدم و باشون حرف زدم. منی که تا دیروز توی یزد دو تا فرانسوی دیده بودم و باشون حرف زده بودم سر از پا نمیشناختم حالا خواه یا ناخواه هر روز ملیت های مختلف رو میبینم و باشون حرف میزنم ! و هیچ کدوم برام جالب تر از آمریکایی ها نبوده. هر جا یه آمریکایی دیدم سعی کردم مکالمه رو تا بیشترین حد ممکن کش بدم. چند هفته پیش با یه نفر حرف میزدم که یازده سپتامبر رو از نزدیک دیده بود و وقتی اتفاق افتاد چند تا خیابون پایین تر توی محل کارش بوده. و بهم گفت ده تا از دوستاشو اونجا از دست داد. 

واقعا چیزی که مردم ما تو ایران ازش محرومن ارتباط با بقیه جهانه.
اگر شانس بیاریم چارتا خارجی رو ببینیم که بعنوان توریست اومدن ! ولی نه توی زندگی هر روزه. از این جهت با افکار و فرهنگ های مختلف ناآشنا ییم و اگرم ادعای آشنایی داریم بر اساس چند تا فیلم و سریال و مستنده نه بر اساس حرف زدن با ادم ها. 

دیروز داییم بهم پیام داده بود که سینا از دانشگاه راضی ای یا نه ! به نظرت آی کیو بچه ها خوبه ؟

گفتم بهش که آی کیو مهم نیست. همین که توی محیط آزاد بزرگ شدن و نظراتشون بدون اینکه خودشون انتخاب کنن مدرن و دموکراتیکه خودش خیلیه. گفتم که من خودم دو هیچ ازشون عقبم ولی سعی میکنم خودمو وفق بدم ! 

مثلا چند وقت پیش سر سفره شام خانواده داشت درباره یه پسری که ظهر دیده بودنش سوار دوچرخه بود و پیرهن نداشت حرف میزدن. هرکسی یه ابراز نظری کرد (انتقاد !) و بعد دو دقیقه دیدم هنوز دارن حرف میزنن دربارش. 

گفتم : بابا ول کنید مردمو بذارید هرجور میخوان بگردن ! خودمون از یه جایی اومدیم که شلوارک هم ممنوعه ! 

بعد کلا متوجه شدن و همچین یه سکوت جالبی اومد ! و شروع کردن به انتقاد محیط خودشون عوض گیر دادن به نحوه لباس پوشیدن مردم ! 

----------------------

این پست رو حدود بیست روز پیش نوشتم ولی انتشارش ندادم . چون هدفم این نبود که کسی بخونه. جدای از اینکه فضای خیلی منفی ای داره این پست خیلی وقته که امیدم رو به خواننده ها از دست دادم .:) 

ولی خب ... حس میکنم الان بد نباشه این پست رو انتشار بدم و ببینم چی میشه. 

اگر خیلی خوش شانس باشم ماهی یکبار یه ترک پیدا میکنم که تاثیر باور نکردنی ای روم میذاره. همون موقعست که میگم باید احساسمو در مورد اون لعنتی بنویسم. 

از ساوند کلاود این تیکه رو پیدا کردم. احتمالا خیلی معمولیه. معمولی تر از اونی که آدم بخواد جدی جدی بهش گوش بده و متوجه رمز و راز هاش بشه. . . 

 همینجور توی لیست آهنگایی بود که لایک کرده بودم. بعد موقع نقاشی بود و این داشت پخش میشد. که یه لحظه یقمه ام رو گرفت. اونجایی که صدای انسان وار پخش میشه. ریتمش شبیه به ریتم نفس های آخر یه ماهیه که از آب بیرون افتاده و با همون ریتم داره هوا رو میبلعه. در کنار بیت های عجیب و غریب کنارش یه ترکیب خیلی وحشتناک رو بوجود اورده. منظورم از وحشتناک به معنی غیر قابل تحمل نیست. بلکه وحشتناک از جنبه ی اینکه نمیتونی هیچ احساس دقیقی رو براش پیدا کنی که بشه بهش مرتبط کرد. برام مثل معجونی از شادی و خوشحالی ناشی از بیخیالیه. ولی این بیخیالی ریشه در افسردگی و پوچی میتونه داشته باشه و این معجون غم و شادیه که منو میلرزونه. رعشه ی شعف و ناامیدی و وحشت و لذت . یه چیز آخر الزمانی ...