گشت ۲ را دوبار دیدم . بار اول خیلی خندیدم ولی بار دوم بیشتر درگیر نکات ظریف هنری اش بودم . 

فیلم معلوم بود تا حدی سانسور شده چون سکانس هایی وجود داشت که بی مقدمه می آمدند و بی مقدمه میرفتند . مثلا هیچ وقت نمیفهمیم چرا وقتی حسن در جوار آن زندان خاطراتش را میگوید و دستگیر میشود ، وقتی عباس آقا از آنجا بیرونش می آورد هنگام خروج از آنجا یک پیرزن را همراهی میکند که در واقع همان حسن است که تغییر هویت داده . فیلم هیچ گونه توضیحی درباره اینکه عباس (فرخ نژاد) چگونه حسن (سهیلی) را از بازداشتگاه بیرون می اورد ارائه نمیدهد . فقط به این بسنده میکند که حسن را بصورت یک پیرزن که یواشکی از بازداشتگاه فرار میکند به نمایش بکشد . 

به جز آن بخشی که زیاد به آن پرداخته نشد و با یک کات سریع به صحنه دیگری ارجاع داده شد همان قسمتی بود که پلیس کافی شاپ را تخلیه میکند و مامور آگاهی به عباس آقا میگوید : حاج آقا شما دیگه چرا .. 

بعد در آن میان یک فلش بک به ماجرای حسن در زندان زده میشود و پس از آن میبینیم که عباس و عطا ، حسن را که انگار کتک خورده باشد به خانه میبرند. و از دیالوگ ها پیداست کتک کاری ای در میان نبوده . بلکه حسن یاد خاطرات زندان افتاده . در انجا عباس اقا اشاره میکند که احتمالا حسن در زندان با اذیت و ازار مواجه شده و از عطا میخواهد که درباره اش از حسن سوال نکند ! 

ما در واقع نمیدانیم چرا بعد از پلان کافی شاپ حسن به آن روز افتاد ! این از حفره های تاریک فیلم بود که معلوم است توسط ارشاد بوجود امده . 

فیلم پایان خوش و هندی واری داشت که اصلا خوشم نیومد . ولی در ما بین فیلم اتفاقاتی افتاد که ارزش دیدن میداد به این فیلم . 

بازی بی نظیر فرخ نژاد فکر کنم تنها چیزی بود که فیلم را برای بیننده دیدنی میکرد. البته من بازی های دیگر فرخ نژاد را دیده ام و میتونم بگم توی گشت ۲ بهترین بازیشو داره و همه جوره با شخصیتش سازگاری داره . توی خوب بد جلف زیادی خشک و یبس بود و از شخصیت واقعی خودش دور بود . چون یک نفر که از نزدیک دیده بودش بهم گفته بود این آدم خیلی اهل خنده و جلف بازیه و خب با توجه به این میشه فهمید گشت ۲ همون چیزیو ازش بنمایش میذاره که واقعا هست ! پس ارزش داره دیدن این بازی ! 

نتیجه اخلاقی این فیلم به نظرم این بود . که باید با طلا بر سر در سازمان ملل نوشته بشه حتی !! :  مرغی که انجیر میخوره ... نوکش .. کجه 

(:

+ لطفا از بخش های دیگر وبلاگ هم بازدید کنید . روی صفحه اصلی کلیک کنید تا اخرین پست هامو ببینید . :)

قمار بزرگی است که وقتی مادر و پدرت همدیگر را به فحش و بد و بیراه میکشند، هدفون توی گوشت نذاری . 

شاید باید بگذارم یکم مشکلات واقعی وارد بدنم بشوند که در برابر مشکلات مجازی کمر خم نکنم .  

بخشی از وجود من فقط دوست دارد ناراحت باشد ‌ ‌. حتی اگر یک میلیون دلار به من بدهید باز هم آن بخش کار خودش را میکند .‌ 

سنا ، کسی که ۵ سال پیش شناختمش و با هم کلی خاطره داشتیم ... ماه پیش ، بعد از ۵ سال در یک گروه تلگرامی پیدایش کردم ‌... تمام آن مدت در آن گروه بوده و حالا لفت داده بود و من متوجه حضورش شده بودم . 

رفتم توی پی وی اش ... خودم را معرفی کردم . 

وسط کلاس فیزیک بودم . دوست مجازی پنج سال پیش را پیدا کرده بودم . آن هم وسط کلاس فیزیک در حالی که ردیف اول نشسته بودم و استاد چپ چپ نگاه میکرد . 

جوابش را خواندم ... آب سرد ریختند روی سرم .. نوشته بود : یادمه دفعه اخر خاطره خوبی نداشتیم از هم . 

برایش نوشتم : چطور میتونی اینقدر سنگدل باشی .. مثلا خیلی وقت است هم را ندیده ایم و این حرف ها . 

واکنش بعدی اش کمی عقلانی تر بود ، گفت : ببخشید زدم تو ذوقت! انتظار داشتی بشینم یاد قدیما کنم ؟ :)) حالا چخبر ، دانشگاه میری؟ 

حالم داشت از خودم بهم میخورد .. این همه سال دنبال یک نشانه بودم از زمان های نوستالژی باری که در سایت فف فعالیت داشتم . حالا یک نفر که آن زمان دوستم بوده را پیدا کرده ام و میبینم که او با من نه مثل غریبه ها رفتار میکند نه مثل یک دوست قدیمی که بعد مدت ها پیدایش شده . بلکه با من مثل یک تکه سفال خشک شده بر دیوار خانه ای کاهگلی رفتار میکند . خشک و ترک برداشته . مثل یک خاطره محو که ناخواسته به ذهنش آماده و حالا سعی در دور کردنش دارد . 

کمی حرف زدیم ، کمی از عکس هایش را دیدم .. شاید اولین باری بود که میدیدمش . صورتش شبیه شلغم گردی بود و چشم هایش درشت . یک بچه به تمام معنا .. که تازه سوم دبیرستان بود. 

تصمیم گرفتم خداحافظی کنم . بر خلاف تصورم حرف زدن برایش مهم نبود . چند خاطره مشترک تعریف کردم و فقط پرت و پلا تحویلم داد ،

 مثل : دیگه الان چه فرقی داره ...

 یا : نه یادم نمیاد .. اشتباه گرفتی . 

برای همین گفتم خدافظ . البته الان پشیمانم که چرا دعوا راه نینداختم. سر کلاس فیزیک تصمیم ابلهانه ای گرفتم . محتوای چتمان را دیلیت کردم . دیگر به ای دی اش هم دسترسی نداشتم . دوباره برگشت به همان جایی که بود . تاریکی های اینترنت ... جایی که دست من بهش نمیرسید . 

حالا امشب . دوباره دلم برایش تنگ شده . لعنت به این بخش از وجود من .. 

که دلم برای ادم هایی تنگ میشود که خیلی وقت است مرده اند .‌.

خب این پست ها یه مدتی هاید بود . الان دوباره انتشارشون زدم چون تاریخ انقضای عدم انتشارشون گذشته بود ! 

اگر حوصلتون سر رفته برید به بخش بایگانی : بهمن ۱۳۹۵

اونجا سه چهار تا پست درباره پرتقال یا همون هما هست . 

اینم اولینش جهت نمونه : هشتک : پرتقال 

تارا کلاه بیس بال را در دست داشت . دکمه آسانسور را زد . با خودش گفت کاش هیچ وقت آنجا را ترک نمیکردم .. دکمه طبقه  سوم را زد . "چایخانه".. 

نگه داشتن کلاه در دستان عرق کرده اش سخت و سخت تر میشد . 

بوی گوشت توی آسانسور از ماه آوریل تا الان هیچ تغییری نکرده بود . اعضا هیچ نظری نداشتند که بو از کجا می آمد . هرچند کارل قول داده بود یک ماده ضد عفونی کننده به آن بزند اما هربار پشت گوش انداخته بود . قضیه این بود که در باشگاه بسکتبال همیشه مسائل مهمتری بودند که وکلا باید به آن ها میپرداختند و بوی گوشت در داخل اتاقک آسانسور چیزی نبود که حتی بشود به عنوان یک مشکل در نظرش گرفت. 

اما هرچه  آسانسور به طبقه سوم نزدیکتر میشد . تارا متوجه میشد که بوی گوشت ، تغییر میکند. کم کم رنگ و بوی دیگری به خود میگیرد . بوی خون ... 

سر آخر وقتی آسانسور به طبقه سوم رسید . کلاه از دستانش لغزید و به کف آسانسور افتاد . تارا از شدت بوی خون نمی توانست روی پاهایش بایستد . 

در باز شد ... 

دیگر برای اوردن کلاه دیر شده بود.

* * * 

حس میکنم توی یه سیاره دیگه هستم ! 

به انگلیسی نوشتم : 

Please add boiled water to this 

مترجم گوشی اینو نمایش داد و من به مغازه دار نشونش دادم : 

请添加开水。

این زبون عجیب اصلا فاصله نداره بین کلمات :/ 

طبق ویکی مدیای انگلیسی ! تو فارسی اطلاعاتش غلط هس :/ 

شانگهای با ۲۴ میلیون جمعیت شلوغترین شهر جهان محسوب میشه . 

امروز روز آزاد بود . رفتیم باغ وحش . متاسفانه امروز شانگهای در بارون مطلق به سر میبرد یعنی تو بگو یک دقیقه بارون قطع بشه ! 

یعنی کامل گل زده شد به برنامه باغ وحش . اکثر حیوانات تو قفسشون بودن ! ولی خب برای اولین بار در عمرم زرافه را دیدم ان هم از فاصله بسیار نزدیک . یعنی به اندازه قطر یک شیشه ! این حیوان در خارج از قاب تلویزیون یک غول به تمام معناست . کله اش اندازه کله یک گاومیشه و عضلات قوی و حرکات خونسردانه از اون یه غول واقعی میسازه :/ 

دیگه اینکه خرس سیاه ماه (moon bear) هم برامون ۱۰ بار ادا در اورد و روی دو پاش ایستاد چون تقریبا تنها بازدید کنندگان باغ وحش بودیم ! و ما هم برای خرس دست و سوت و کف میزدیم و مطمئن بودیم در شعاع ۲۰۰ متری مان هیچ انسانی نیست .. خودمانیم و حیوانات ^^ 

چند تا پسر چینی رد شدن که خیلی دوست داشتن باهامون حرف بزنن (خصوصا خواهرم ^_^! با اینکه حجاب داشت ) بعد ما هم چند بار به انگلیسی صداشون زدیم و excuse me گفتیم ولی حالیشون نشد اگر میدونستن با اوناییم کلی ذوق میکردن و اینا ولی متاسفانه فکر کردن مزاحم مان و رفتن :/ 

خیلی هم نامردیه اگر فکر کنید قضیه غیر از اینه ! چون من کلا تو قیافه شناسی و طرز نگاه ادما خیلی ماهرم ! هرچند تو مجازی دست و پام بستست :/// 

اواخر باغ وحش به دیدن فیل ها از دور و گوریل کز کرده گذشت ، خیلی عجله داشتیم که از آنجا خارج شویم چون داشت به ساعات تعطیلی نزدیک میشد و همینطور باران سیل اسایی که مرا به حالت اسهال در اورده بود ‌ 

۵ نفر ایرانی که خیس ابکشیده بودند تصمیم گرفتند با مترو به بخش های دیگر شهر بروند .. متروی شانگهای با ۵۰۰ و خورده ای کیلومتر ، طولانی ترین متروی جهان :| 

همه چیزش خیلی باکلاس بود فقط تو یه مورد با متروی ایران اشتراک داشت . شلوغی . 

جمعیت خیلی فشرده و کنسروی بود .. و قدشون هم همونطور که قبلا گفتم نیم وجب بود ، و منم هی میترسیدم خانم کوچولویی که پشت سر من بود له بشه :/ یه ترمز کوچیک کافی بود که من بیفتم سمتش و اون بین من و دیواره ی کابین پلچ ، تبدیل به رب بشه ! منم دیدم جایی نیست بگیرم و بهش اویزون شم سقف قطار رو گرفتم . بعد دیدم یه نفر یه نگاه عاقل اندر سفیه به دستم انداخت و منم دستمو اوردم پایین و به دیواره قطار تکیه دادم :) میدونم حادثه کوچکی بود . بیشتر اینا رو برا خودم مینویسم ! رو کاغذ بنویسم شاید بهتر باشه ولی خب نمیخوام یه روز توی خونه تکونی پیدا کنن بخونن و اینا . بعدشم اینجا بنویسم منسجم تر و مرتب تره :) 

توی قطار خیلی فان بود ! ما۵ نفر با هم فارسی حرف میزدیم و بقیه هی یواشکی نگامون میکردن و منم نگاه های یواشکی رو شکار میکردم و اونا هم سریع روشونو برمیگردوندن و اینجوری کلا یه حس مرموز بودن بهم دست میداد :دی 

داداشم میخواست اسم مائو رو بیاره که مثلا توجه هارو جلب کنه . خداروشکر قبلش با من مشورت کرد . 

۱ . گفت : به نظرت اسم اون مرده رو بیارم که عکسش رو اسکناساشون هست ؟؟؟ 

۲. بعد من رومو کردم به مامان : بهش بگو یه وخت اسم اون یارو رو نیاره که عکسش رو اسکناس هاشون هست ممکن نیست بعدش چه اتفاقی بیفته ! 

۳ . بعد مامانم خطاب به داداشم : والا ! یه وخت به سرت نزنه اسم اونیو بیاری که عکسش رو اسکناس ‌... 

کلا این چرخه ادامه داشت ! برای اینکه اسم مائو برده نشه به جاش میگفتیم اونی که عکسش رو اسکناس هست .. 

(البته شماره سومش رو خودم اصافه کردم جهت طنز :/ )

اما گوشاشون بسیار بسیار تیزه اونم وقتی که یه لغت چینی میگیم .. دیروز تو صف جایی بودیم . یهو برگشتم به خواهرم گفتم : سلام به چینی میشه می هاو 

(شایدم نی هاو.. بهرحال تلفظشون یکسانه)

بعد چهار نفر برگشتن مارو نگاه کردم . 

بعد دوباره واضح تر از قبل وسط حرفام به خواهرم گفتم : مییییی هااااو 

بعد دیگه رسمن برگشتن لبخند زدن و گفت : میهاو ^^ 

...

کار جالبی که امروز کردیم : دوست مامانم دو سال چین بود، یه رستوران معرفی کرده بود اما با اسم انگلیسیش .. 

ما اسم انگلیسی رو به یه خانم نشون دادیم . ایشون اسم انگلیسی رو تو نرم افزارشون سرچ کرد . اسم چینیشو در اورد .  بعد من از اسم چینی رستوران عکس گرفتم. بعد تاکسی گرفتیم به راننده عکس رو نشون دادیم . بعد ایشون ما رو رسوندن اونجا :| واقعا منیج کردن پدر و مادر سخته ! اصلا بلد نیستن حرف بزنن با طرف مقابل ! نه لهجه درست حسابی دارن ، نه میتونن لحن ایرانی ندن به حرف زدنشون و آهنگینش نکنن . نه میتونن طرفو با سوالای زیاد گیج نکنن :/