@ مونا مهدیزاده

نوشتم پایین کامنتم " و خیلی چیز های دیگه" ؛ این یعنی اینکه ادبیات بخشی از دلبستگیم به ایرانه !

بعدشم من ادبیات ایران رُ با درد همراه می کنم ُ ازش می نویسم؛ بحث من اصلن زیبایی شناسی نیست !

این چیزایی هم که گفتی سلیقه ایه !

برای تو فقط قابل احترامِ ادبیات ایران، من یه عِرق وطن پرستی دارم؛ و موسیقی ایران رفته تو وجودم، سنت ایران رفته تو خونم، نمی تونم درک کنم اون وری ها رُ؛ خب از نظر من غربی ها که اونقدر شاد ُ امیدوارن به زندگی، آدم های پوچی اند !

نه فقط غربی ها، خیلی از ایرانی ها هم !

کلاً شما منظور منُ نفهمیدی، از روی یه کامنت برداشت خودتُ کردی ُ جواب دادی !

فرهنگ کشورهای دیگه رُ هم زیر سوال نبردم، فرهنگ ایران رُ هم تایید نمی کنم؛ بحث من اصالتِ !

حوصله ی توضیح بیشتر ندارم، ساعت 3:50 ئه صبحه :))

اولاً که من کسی رُ نمی پرستم !

در ثانی چون کسی رُ نمی پرستم، الگو برداری هم نمی کنم !

بعدشم صادق هدایت پوچ نبود !! پوچ گرا هم نبود ( هستی گرا بود ! )

منظور من از آدمای پوچ، آدمایی اند که دغدغه شون اینه که چه جوری بیشتر بهشون خوش میگذره، همون کارُ بکنن !

نه با خارجی ها حال می کنم نه با ایرانی هایی که بلند میشن میرن خارج :d

من یه اصطلاح دارم، اونایی که باهام زندگی می کنن آشنایی دارن؛

به اینجور آدما میگم " پـــــوچِ " :))

آره روح !!

مثلاً اونا چه می فهمن عرفان چیه :-\، اصلاً مولانا رُ میشناسن ؟! ادبیات ایران رُ خوندن ؟! موسیقی سنتی ایران رُ میفهمن ؟!

یا اینکه هیچوقت " درد " داشتن ؟!

و خیلی چیزای دیگه ...

من همین ایران خراب َُ داغون رُ به همه جای دنیا ترجیح میدم !

یه لحظه هم نمی تونم این آدمای بی روح خارجی رُ تحمل کنم !

امیدوارم بهت خوش بگذره اون ور آب، ما که از جامون تکون نمی خوریم !