بهار پاتریکیان موجود جالبیست. به او دوزیست هم گفته میشود :دی
برای اینکه او در هر دو جهان مرگ و زندگی زیست میکند :! و اینجا البته مرگ به معنی وبلاگ متلاشی و زندگی به معنی وبلاگ سالم و سرحال هست :)))
یبار فکر کردم واقعا داره میره و نمیدونستم ازین زامبی بازیا در میاره و اینا. و یه پست طولانی نوشتم در سوگ رفتنش و اینا. بعد از دو هفته زیرآب بودن برگشت و کلا کشک کرد هرچی سوگواری کرده بودیمو.
و خب مسلما هم نرمالش این بود که از بازگشتش خوشحال بشم ولی نمیدونم چرا راه "سینا" طور رو انتخاب کردم و تصمیم گرفتم که با "زامبی" دوست نباشم :دی
اگر خیلی خوش شانس باشم ماهی یکبار یه ترک پیدا میکنم که تاثیر باور نکردنی ای روم میذاره. همون موقعست که میگم باید احساسمو در مورد اون لعنتی بنویسم.
از ساوند کلاود این تیکه رو پیدا کردم. احتمالا خیلی معمولیه. معمولی تر از اونی که آدم بخواد جدی جدی بهش گوش بده و متوجه رمز و راز هاش بشه. . .
همینجور توی لیست آهنگایی بود که لایک کرده بودم. بعد موقع نقاشی بود و این داشت پخش میشد. که یه لحظه یقمه ام رو گرفت. اونجایی که صدای انسان وار پخش میشه. ریتمش شبیه به ریتم نفس های آخر یه ماهیه که از آب بیرون افتاده و با همون ریتم داره هوا رو میبلعه. در کنار بیت های عجیب و غریب کنارش یه ترکیب خیلی وحشتناک رو بوجود اورده. منظورم از وحشتناک به معنی غیر قابل تحمل نیست. بلکه وحشتناک از جنبه ی اینکه نمیتونی هیچ احساس دقیقی رو براش پیدا کنی که بشه بهش مرتبط کرد. برام مثل معجونی از شادی و خوشحالی ناشی از بیخیالیه. ولی این بیخیالی ریشه در افسردگی و پوچی میتونه داشته باشه و این معجون غم و شادیه که منو میلرزونه. رعشه ی شعف و ناامیدی و وحشت و لذت . یه چیز آخر الزمانی ...
نمیدونم چه چیزی منو به این آهنگ ربط داده. چه حس یا تجربه ای باعث میشه که از این آهنگ خوشم بیاد. به هیچ وجه شبیه آهنگ هایی که به طور معمول گوش میدم نداره. من اصلا خودمم نمیدونم به طور معمول چی گوش میدم. انقدر از همه چی بدم میاد که کمتر آهنگی رو واقعا میتونم تحمل کنم. .. این آهنگ رو هم مطمئنم بعد از چهارصد یا پانصد بار گوش دادن به زباله دانی پلی لیستم بندازم ... ولی میخوام تا میشه ازش لذت ببرم. ... استفاده بهینه !
شاید تجاربی که توی این یک سال داشتم. شاید نقاشی ای که اون موقع میکشیدم. شاید حس عجیب و غریب سه زبانه بودن. شاید هیچ کدوم اینها نیست ... شاید ذهن من دنبال یه تکیه گاه بود و حالا این آهنگو تکیه گاه خودش قرار داده و هرچه بیشتر میگذره به بت بودن این آهنگ اضافه میکنه .
توی بخش نظرات پست "سبزی پاک کن ها" یا همون پست قبل یه سبزی پاک کن گویا بهش برخورده و اومده کامنت گذاشته که اره تو توهم متمدن بودن داری و متمدن واقعی ما ها هستیم و این حرفا . من نمیدونم برا چی اینکارو کرده.
احتمالا فکر میکنه زندگی توی خونه حوض دار وسط یه داهات با کلی مرغ و خروس و اینا همون بهشته . غافل از اینکه اگه یه روز هندزفری رو ازش بگیری باید به زور سرم زنده نگهش داری .
شاید یکی از دشمنان قدیمی هست که هنوزم که هنوزم وبه منو میخونه تا از توش سوتی پیدا کنه و هنوز متوجه نشده که نظرات من باهاش فرق دارن و خب متاسفم که نمیتونه این حقیقتو بپذیره که برخی ادما سبک زندگی دیگه ای رو انتخاب میکنن و بنا نیست چون صرفا خوش اخلاقن همه کاراشون با تمجید مواجه بشه !
با این حال من تعحب میکنم که هنوزم این بیشعور ها که یه پست ساده در باره ی انتقاد به دنیای سنت زده ی بعضی بلاگرا و به طور کلی بعضی مردم ایران یا جهان براشون انقد هنجار شکن و کوبنده هست که میان ناشناس پیام میذارن و متلک میپرونن ! خوشحالم البته که ابراز دشمنی هام به این صورت در اومده یه زمانی تهدید به مرگ دریافت میکردم 😂😂😂
این اهنگم ربطی به این پست نداره ! مخاطب اصلیش آراگل هست که یادمه اخرین بار از یکی از اهنگ های یکی از پست ها خوشش اومده بود . ببخشید بابیت دیرکرد جواب ! این اهنگی که اینجا گذاشتم از همون گروه / آلبوم هست . این رشته اهنگ ها تولید فرانسه هست و برای ساختشون مدت زیادی صرف شده. اسم آلبوم : soul machinist
بقیه اطلاعاتشم با سرچ این عبارت تو گوگل پیدا کنید 🙂 و اون آهنگی هم که خوشت اومد از همین البومه و اینا :!
این یک پست حال بهم زن است . دختر هایی که النگو هاشون مقاومت کافی را ندارد نخوانند :)
[و اینگونه شد که هیچ کس در بیان پست او را نخواند . ]
امروز داشتم محتویات گوشیمو خالی میکردم توی کامپیوتر چون حجم کم اورده بود .
به یه وویس دوازده مگابایتی برخوردم ! یه وویس ۵۰ دقیقه ای بود از پند و اندرز هایی که مامان پرتقال داشت بهش میکرد . ( پند و اندرز کردنیه ؟ واقعا فارسی یادم رفته ! مسخره نکنید وقتی میگم فارسیم ضعیف شده اصلا قصد پز دادن ندارم ! واقعا بعد ۴ ماه محدود بودن زبان و تمرکز روی دو تا زبون غربی ، معلومه که فارسی یادم میره . اکشولی ایت ایز ایزی عر فور می تو اسپیک اینگلیش و این حرفا ولی خب ! )
توی اون وویس پنجاه دقیقه ای مادرش فقط حرف میزنه و پرتقال فقط فین فین میکنه (این تنها صداییه که ازش در میاد) علتش البته این نیست که حرفی نداشته ، خودش بهم گفت که نمیخواستم صدامو بشنوی (چون قرار بوده اون وویسو برای من بفرسته ) و خب هنوز از صداش رونمایی نکرده بود برام ! و قرار بود صداش برای من یه راز حل ناشدنی بمونه
پرتقال ازون آدمایی بود که صداشو خیلی دیر تر از عکسش برام فرستاد.
اکثر دخترا اول صداشونو میفرستن و بعد چند ماه عکس میدن ولی ایشون برعکس بود.
خب !
خاطرات رو نباید دور ریخت ، من از اون آدمایی نیستم که دفترچه هامو آتیش بزنم یا این حرفا . تا جایی که ممکن باشه سعی میکنم خاطراتم ثبت شده باشه .
-----
سه شنبه میرم خونه یه نفر که یه سگ گنده داره ، خیلی دوست دارم ببینم سگه رو . امیدوارم نزنه تیکه پارم کنه . چون از قرار معلوم سگ هاشون خیلی نژاد پرستن. تو یه نگاه میفهمن که من از یه نژاد غیر اروپایی هستم و چند باری شده که سگ ها توی کوچه و خیابون فیگور حمله گرفته باشن یا بد نگاه میکنن و اینا.
ولی خیلی دلم میخواد این سگ سه شنبه رو ببینم . تنها سگی که تاحالا از نزدیک دیدم یکی بود توی شهرستان که تقریبا نیمه رام بود ولی خب ولگرد بود و با اینکه خواهر بردارم بهش نزدیک میشدن من سعی میکردم فاصلمو حفظ کنم . نه صرفا چون خطرناکه ، چون که اصلا معلوم نیست چقدر کثیف و تمیز باشه . ولی این سگ سه شنبه لاقل تو خونه ی یه اروپایی زندگی میکنه و درضمن ولگرد هم نیست و اینا.
همیشه دلم میخواست یه حیوون خونگی واقعی داشته باشم . با اینکه تو این مدتی که با خانواده زندگی کردیم اینا رو داشتیم : « خرگوش ، جوجه ، مرغ مینا ، طوطی ، آکواریوم ٬ لاک پشت ٬ حلزون خونگی »
حتما یه ده تایی رو جا انداختم !!تازه ، کبوتر زخمی ای که چند روز مهمونمون بود و بچه گربه ی دم مرگی که چند روز آخر عمرشو ازش نگه داری کردیمو اصلا توی لیست بالا نگفتم .
ولی با این وجود هیچ کدومشون یه حیوون خونگی واقعی نبودن ! شاید اون خرگوش بنده خدا رو میشد یه جور حیوون خونگی واقعی حساب کرد ولی خب اینجور نبود که بشه راحت گرفتش توی دست خیلی هم بی احساس و ترسو و شاشو بود. باز مثلا فکر میکنم همستر بهتر میبود ، چیزی که من آرزوی داشتنشو به گور بردم ! قشنگ یادمه اون هفته ای رو که مامان قرار بود برام همستر بخره که رفتیم دندون پزشکی که دوست خانوادگیمون بود و اون مرتیکه حروم زاده گفت : اه موش میخوای بخری ؟ میدونی مدفوعش چقد چندشه ؟؟
همون حرفش چنان رفت توی ناخودآگاه مادرم که اصلا در کل منکر حیوان خانگی شد و فکر کنم به جاش برام پی اس پی خرید که خرم کنه .
اون دندون پزشک شیاد چند سال بعدش با خانوادش جمع کردن و رفتن کانادا (حدود ۱۰ سال پیش) همیشه پیش خودم خطاب به اون دندون پزشک میگفتم « خودت که رفتی و یه زندگی راحت برای خانوادت فراهم کردی ، اونی که موند تو ایران من بودم میتونستم با یه همستر یه زندگی شادتر داشته باشم اگه من بچت بودم و منم با خودت میبردی اونور آب حق داشتی درباره ی همستر داشتن من نظر بدی ولی تو که شرایط زندگی منو نمیدونستی ولی اعمال سلیقه کردی تو زندگیم ... ببخشید ولی خیلی گه خوردی اینکارو کردی .»
نمیدونم چند نفر متوجه رابطه بین همستر و کانادا میشن ، شاید رابطشون زیادی پیچیده باشه طوری که حالا که توی قالب کلمه اورده شده کسی نفهمه . کسی هم نفهمه هم مهم نیست چندان.
یادمه اولین باری که جوجه خریدیم خیلی ذوق کردم . درسته که سگ و گربه (حیوان خانگی واقعی !) خیلی آرامش بخش تر از یه جوجه ان که بعد چند ماه تبدیل به یه مرغ گردن کلفت میشه و تازه ریدمانشم دست خودش نیست و ممکنه وقتی داری نازش میکنی تو پرو بالت برینه . کاری که سگ و گربه خانگی اصلا انجام نمیدن و میدونن باید تو جای مشخصی دستشویی کنن . ( زبان فارسی چقدر مزخرفه ها ! «دستشویی کنن» ؟؟ یعنی دست شستن رو اومدیم ربط دادیم به گه و عن و شاش ؟» )
ولی بازم جوجه یه خوبی هایی داشت . وقتی میگرفتیش تو دستت دلت میخواست همچین فشارش بدی که له بشه ! (اووق)
ولی جوجه ها خیلی راحت میمیرن. یکی از جوجه هامو خودم کشتم . هیچ وقت وجدانم قبول نکرد که من اینو کشتم ولی در واقع با اینکه تقصیر برادرم بود که خیلی وقت بود بهش آب نداده بود ، من نباید ظرفش رو پر آب میکردم. باید کم آب میریختم. انقدر تشنه بود که هرچی آب توی ظرف بود رو خورد و مرد.
حالا که بهش فکر میکنم جوجه داشتن واقعا جیگر میخواد . اگه جوجه رو برای حیوان خانگی انتخاب میکنید یعنی بهش حس دارید . و وقتی این حس رو دارید ، در صورت مرگ زودهنگامش ممکنه خیلی ضربه بخورید. نه فقط ضربه روحی . بلکه واقعا ضربه بخورید.
وقتی میبینید بدن کوچیک و بی جونش به شنیع ترین شکل ممکن کف قفس ولو شده . چشماش نیمه باز مونده ، و حتی اگه بدشانس باشید ، ببینید که کامل نمرده و پاهاش خیلی میلیمتری داره میلرزه و تکون میخوره ، اون موقعه که وحشت میکنید. وحشت شاید کلمه مناسبی براش نباشه . ولی میدونم ضربه ای که از اون حادثه میخورید فقط یه ضربه روحی نیست . شاید هر روز همچین صحنه ای رو تو خیابون ببینیم و خیلی هم وجدان درد نگیریم. ولی وقتی میدونیم اون جوجه یه زمانی توی دست هامون نفس میکشیده ، قضیه رو پیچیده تر میکنه .
مشاور کنکور مدرسه مان . بهش میگفتند حاجی . بعضی ها هم بهش میگفتند خرس مهربون ... قالبا لباس قهوه ای میپوشید و ریشی هم به هم زده بود و لبخند نرم و ظریف و نگاه مهربان و زیرکی که پشت عینک مربعی کوچک شیکی که دودی کمرنگ بود . شاید از همان عینک هایی بود که ف میزد . ف مدیر بود .
بعد از اینکه المپیاد دست از پا دراز تر راهی چهارم دبیرستان شدم اولین جایی که سر ازش در اوردم دفتر حاجی بود . اوایل ازش خجالت میکشیدم . یعنی آن موقع از هرکسی که مجبور بودم در فاصله دومتری بهش زل بزنم و به حرف هایش گوش کنم خجالت میکشیدم .
حدود دو سال یا شاید با تقریب خوبی بشود گفت سه سال از ان روز گذشته که حاج به من گفت : خیلی خوب روحیتو حفظ کردی . معمولا کسایی که المپیاد مقام نمیارن افسردگی میگیرند .
یک مثالش **** بود . کسی که سال قبلش بدجوری افسردگی گرفت ...
من اما نمیدانستم چه اتفاقی افتاده . یک جور هایی از اول هم مبدانستم مقام نمی‌اورم و خب حالا کنکورم در معرض خطر نبود چون یکسال وقت داشتم. بله فقط یکسال. ما مثل دختر ها نیستیم که عادت داشته باشیم دو سه سال پشت کنکور بمانیم . به خاطر سربازی و این حرف ها .
اصلا چرا اومدم درباره کنکور حرف زدم . میخواستم درباره حاجی حرف بزنم !
حاجی شخصیت جالبی داشت ، کمی از او میترسیدم . چون هر وقت میدیدمش یاد شیمی های پشت گوش انداخته و کپ زدن تست ادبیات از آخر کتاب می افتادم . یاد تمام fail ها و اشتباهات کنکوری .
بچه ها اکثرا هر روز میرفتند دفترش ، ولی من باید برایم دعوتنامه میفرستاد و از چند زنگ قبل میگفت . حتی یکبار مرا از سر کلاس بلند کرد که بروم توی دفترص و گزارش بدهم اوضاع و احوال درسی ام چطور است .
من کماکان بهش بی محلی میکردم . از جلوی دفترش که رد میشدم دست تکان میدادم و فرار میکردم . یکبار سر کلاس گفت : بعضی از شما میانترن رو که دادید فکر کردین فارغ التحصیل شدین ! محل گربه به ما نمیذارن بعضیا ! میان دست تکون میدن و میرن .
وقتی سر کلاس این را گفت متوجه نشدم من را گفته ولی بعد تر وسط درس خواندنم بود که یکهو متوجه شدم محل گربه نذاشتن را با من بوده :/
در ادامه بخشی از بداهه نوازیم با سه‌تار رو شاهدیم که اصلا ربطی به لنین نداره :)
(شایدم قبلا تو وب گذاشته باشمش :/ اگه کسی یادش بود بگه . البته خواننده های اینجا هیچ وقت ثابت نمیمونه همیشه پوست میندازه . عین شخصیت ادما که با گذشت زمان تغییر میکنن :) )
البته اون ۳ تا ضرب آخر یه نت معروفه ولی اصل اهنگو از تو کله خودم اوردم :/// البته مالی هم نیست !
به نظرم بخش قشنگ اهنگ همون اولشه که هنوز به نظم نرسیده . خیلی خاص و سورئاله برام ^^
کل حجمش دو نیم مگابایته خداییش نمیصرفه مدیاشو بذارم و با کیفیت بد پخش بشه !
دریافت
