خیلی خوشحالم که باید خودمو زور کنم که بیام به این وبلاگ. یادمه یه زمانی معتاد بودم به اومدن به اینجا. الان هم که دارم اینا رو مینویسم میخوام سریع تموم شه بره پی کارش!

فضای مجازی چیز خوبیه وقتی تو ایران زندگی میکنی. چون دنیای غیر مجازیش چنگی به دل نمیزنه مگه اینکه یه جای باصفا مثل گیلان زندگی کنی! 

فقط اومدم بگم یکی از بهترین دوستایی که اینجا پیدا کرده بودم و حتی باهاش ملاقات هم کرده بودم بالاخره از پشت بهم خنجر زد و بعد شب های طولانی که با هم درد دل کردیم و اینا منو سر یه کامنت از زندگیش حذف کرد اونم بدون هیچ اطلاع دادنی و اینکه اعلام کرد مدتی نیست و از اینترنت فاصله میگیره و اینا بعد نگو یواشکی یه اکانت دیگه ساخته و اونجا زندگی اینترنتیشو ادامه میده. 

کلا جالبه که فکر میکنم کار خوبی کردم در نهایت چون اون اواخر هم راهمون جدا شده بود و کمتر حرف میزدیم ولی نمیدونستم میره یه اکانت جدا میسازه و همه رو اونجا فالو میکنه به جز من :/ لابدم انقدر احمق بوده که فکر نکرده من بالاخره اکانتشو خواسته یا ناخواسته میدیدم توی لیستم به خاطر اینکه شمارشو داشتم. شایدم میدونسته ... نمیدونم ! شایدم اصلا هدفش این بوده که یکم تنها تر بشه و اینا و اصلا قضیه ربطی به حرف من نداشته. ولی حالا مهم نیست دیگه کاریه که شده .

مهم اینه که بالاخره یه جورایی دارم به این نتیجه میرسم که دختر ها هرچقدرم باشون اشتراک نظر و لحظات مشترک و کوفت و زهر مار داشته باشی اخرم راه عجیب خودشون رو میرن که حتی خودشون هم ازش سر در نمیارن. جالب اینجاست که با این حال ابرو بالا میندازن و میگن من تعجب میکنم نیچه با اون فهم و شعورش چطور میتونست این نظرات رو راجع به زن ها داشته باشه.