اشتباه
شنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۳، ۰۱:۰۷
سبیل های درشتی داشت ، آقای جمالی را میگویم ، خیلی تو فاز ادبیات و شعر و اینا بود .
ولی با تمام احترامی که نسبت بهش قائل بودم ، باید میگفتم هیچی از داستان نویسی حالیش نبود.
معلم زبان فارسی آدم روشن فکر از نوع منفی باف و یک جور هایی پوچ گرا بود . همیشه پس از زنگ بچه ها دورش حلقه میزدند تا افکار ممنوع و خطرناکش را بشنوند .
اول فکر میکردی بچه ها خیلی مشتاق حرف هایش اند ، این برایم ترسناک بود. یک مشت بچه با تفکر صادق هدایت ! میتوانست چند برابر یک بمب اتمی خطرناک باشد .
اما واکنش ها بعد از رفتن آقای جمالی تازه شروع میشد .
» اه ، این چقدر با همه چی مخالفه !
» همه دنیا بگن ماست سفیده این میگه سیاهه !
» کمونیسته
» پوچگرا
» لائیک
خوشم می آمد که دیگر صدای امثال آقای جمالی به گوش نمیرسد. آنها دیگر در چشم ما رنگ باخته اند.
یکبار متنی را بهش دادم ، گفتم نظرش را بگوید . نظرش این بود : " عالی بود ! فقط نمیشه شخصیت اول شخص بمیره و همچنان در حال روایت ماجرا باشه "
بهش حق دادم ، نمیخواستم بگویم دنیای داستان نویسی به آن محدودی هم که فکر میکند نیست ، ولی خب فهمیدم وقتی اینرا گفته یعنی نظر بهتری نداشته.
حرفش را تایید کردم و رفتم ...
یک سال گذشت ، او همچنان معلممان بود ، با آنکه گفته بود دیگر پایش را در هیچ دبیرستانی نمیگذارد . آن موقع دیگر فهمیدم حرف هایش فقط حرف است ، در دنیای واقعی انعکاس ندارند . درستش همین است ، شما تا وقتی چند بار تا مرز خفگی نروی نمیتوانی شنا یاد بگیری حال بیا هی تز بده که بله شنا کردن باید با اعتماد به نفس همراه باشد .
آدم را یاد اینهایی می اندازد که توی کت و شلوار جیر ، پشت یک میز نشسته اند که رویش چند لیوان آب پرتقال است و دارند درباره ی تاکتیک های خوب فوتبال حرف میزنند ، در حالی که اگر زبانشان را بلد نباشی فکر میکنی دارند تبلیغ یک حزب را میکنند یا شاید نقشه ی طرح برداشتن تحریم !
این آدم ها خونشان با سیاست آمیخته شده ، باید سیاسی حرف بزنند باید شق و رق و از دید عالم کل حرف بزنند در حالی که در عمل طور دیگری میشود .... اینها نمیدانم چه میخواهند ، شاید عقده ی حرف زدن در جمع را دارند .
وقتی یکسال گذشت من رفتم و گفتم میخواهم یکی از متن هایم را برایش ایمیل کنم تا نظرش را بگوید . ایمیلش را داد . دو هفته طول کشید . وقتی دیدمش گفتم پس چی شد ؟
محکم زد به پیشانی اش که " ای وای یادم رفت "
شماره موبایلش را داد حفظ کنم تا پیغام بدهم تا یادش بیاورم که برود ایمیلش را چک کند .
مکافاتی بود ها . . .
چند وقت که گذشت دیدم باز هم خبری نشد . دیگر بیخیال ماجرا شدم ، تا اینکه یکبار در راهرو مرا صدا زد . نفهمیدم کیست ، از کنارش رد شدم ، بعد دیدم همه دارند مرا صدا میکنند . عجب آبرویش را ریخته بودم . گفت : کلن هرکی صدات زد اینجوری در میری ؟
گفت : چرا پیغام ندادی ؟
گفتم یکبار دیگه شمارتون رو بدید ، شاید اشتباه حفظ کردم
که دیدم گفت : نع !
خیلی تیز در رفت ... دیگر کاری به هم نداشتیم . عجب استعداد میسوزاند این که دائم گله میکرد از وضع مطالعه @
