تله فیلم ژرفا با بازی امین زندگانی 

برای بار سوم دیدمش. 

شاید اولین بار سال ها پیش دیدمش . هر سال تلویزیون تکرارش میکند.

و با خودم میگویم چطور امکان دارد ایرانی ها هم بتوانند از این جنس فیلم ها بسازند. 

ترکیبی خارق العاده از سخنان مبهم و شاید قلنبه سلمبه اما غیر کلیشه ای، نزدیک به پوچگرایی یا ترویج دهنده ی افسردگی و غم . 

بهمراه موسیقی قوی و سکانس های کوتاه و معنا دار . میدانم شاید دارم غیر منصفانه نگاه میکنم . شاید فیلم از لحاظ ساختاری یا بازیگری قوی نباشد. 

اما دقیقا همان چیزی است که من در هنر دنبالشم. همان عمق و سبکی که در فیلم پرویز از سینمای هنر و تجربه میشد دید. نمیدانم چه وجه تشابهی بین آنهاست. شاید جفت آنها سیاهنمایی و غم آلود اند. غمی که از درون یک انسان می آید نه آن نوع غمی که بر اثر حوادث و رخداد های بیرونی بوجود می آید.