از طرفی من دقیقاً چجوری باید راجع به یک روز خاص از تاریخ بنویسم، در یک شرایط خاص اجتماعی؟ مثلاً کودتای دوره مصدق؟ خب هرچیم بشینم تصورش کنم چرت و پرت می‌شه، ناچارم یا خودم تجربه‌اش کرده باشم، یا از تجربه‌ی بقیه استفاده کنم.

من باز رو نظرم میمونم که هیچ کودوم ذاتا و خام ملاک خوب تر یا بد تر بودن نمی‌تونن باشن، باید دید کارکردش چیه؟ 

و اینکه دقیقا اون قسمت که بد توضیح دادم تو کامنت قبلی رو برام مشخص کنید شاید بتونم از آشفتگی و درهم برهمیش درش بیارم و مزخرف نشه =)))))

منم با ستاره موافقم..ولی فرض کن درباره نزدیکانت مثلا پدرو مادر و فامیل و..همه واقعیتا رو بنویسی بعد همونا بخوننش و بدونن نویسنده ش کیه...چه شود.....

اعترافات ژان ژاک روسو هم بر اساس واقعیته دیگه..نصفشو خوندم

حالا باید دید به رمانی که قراره راجع به شخص خودم مطالبی رو بیان کنه چه نگاهی قراره داشته باشم. آیا به دید ادبیات جدی نگاهش می‌کنم؟ یا صرفا یه مخاطبم که می‌خواد از یه چیزی لذت ببره، هرچی...

اگه ادبیات جدیه این قضیه یه ارزشه، اون وقت ترجیه‌های شخصی من کشکه، باید دید این که بیای از به یه انسان تو دنیای واقعی در رمان اشاره کنی چه کارکرد داستانی داره؟ و چه نظام معنایی‌ای رو شکل میده و متعاقباً چه زیرلایه‌هایی به وجود میاره؟ 

اگه صرفاً می‌خوام ازش لذت ببرم و یه مخاطب عامم، اونجا دیگه هر نظری میتونه به گستره‌ی جامعه‌ی آماری ما وجود داشته باشه.

اما خب اینا که پاسخ به سوال نیست! تازه گیج کننده تره، ما نیاز داریم بدونیم بهتره به ادبیات جدی نگاه کنیم یا تفننی؟ (که این باز خودش در انتها یه ترجیه شخصیه). من استدلال می‌کنم، نظری که صرفاً به "خوشم اومد" یا "خوشم نیومد" یا امر "دوست داشتن" محدود بشه، نظر بی ارزشیه. چرا؟ چون صرفاً احساسه، بر اساس شخصیت‌های متفاوت آدم‌ها و ما می‌دونیم که جاممعه آماری در بزرگترین حالتش دچارِ تعادلِ، یعنی قضیه 50 50 عه. از طرفی چنین نظرهایی معتبر نیستند. ممکنه روز نظرسنجی یه عده کشورشون دچار جنگ بشه، نظرا همه منفی بشه، یه عده با یه ابر قدرت پیمان صلح ببندند نظرا همه مثبت بشه. و چنین نظرهای از روی شکمی دقیقاً چه کمکی به ما می‌کنه؟ هیچی یک سری اطلاعات اضافه که فقط مارو گیج می‌کنه، چون هیچ الگوی ثابتی نمیشه از توش در آورد.

اما اگه مخاطب جدی باشی و این برات ارزش باشه، می‌ری می‌گردی ببینی این که ازت توی یک رمان افشاگری شده کاربرد داره یا نداره؟ حکمت داره یا عبثه؟

اونطوری حس میکنم دیگه رابطمون محدود به خودمون دو نفر نمیشه،و خب معذبم میکنه

الان که بهش فکر میکنم میبینم اگه درمورد خودم هم باشه ، بازم فرقی نمیکنه. 

واسه اونهایی این موضوع مهمه که سعی میکنن خود واقعیشونو از بقیه پنهان کنن. 

البته ممکنه نویسنده مرتکب قضاوتهای نادرست درباره شخص بشه ولی بنظرم اون خوانندست که باید اینها رو در نظر بگیره...  بالاخره خیلی جاها ما توی زندگی حواسمون نیست قضاوت اشتباه میکنیم.

شایدم الان اینقدر مثلا منطقیم. اگه یکی از روی خودم رمان بنویسه یهو دیدی قاطی کردم :دی