فقط بلاگ شما بود ک ادرس نمیزاشتم!!!

ب جز اینجا و بلاگ bahar alone جای دیگ نظر نزاشته بودم...

برا مشاوره در خدمتم...

شایدم پست بالایی اولین پستی که خوندم:)

فهمیدم throw با through فرق داره...

و فهمیدم trow out و trow away هم معنی اند!!!

😁

چرا انداختی تو جوب :/

"TWYBPSF"

! this was your best post so far

همیشه میخواستم بگم این پستت بهترین پستته ولی هی پشت گوش مینداختم . که دیگه یادم رفت . حالا مدتها از این پست گذشته . جدن چرا اونکارو کردی ؟ 

درضمن :

اما خب استراتژیت یکم خامدستانه بود، چون خصلت لعنتی خشم، این است که مثل جرقه های آتش بی اجازه از سرت به هوا میپره و سر و صدا و دود تولید میکنه. اون لحظه اتفاقا ما خود جزیی از خشمیم، شعله های خشم. اما استراتژی تو دقیقا برای چند لحظه قبل از خود خشم است، یعنی لحظاتی که در خنسی لاینحل گیرافتادیم و هیچ جوره هم از پس حل کردنش بیرون نمی آییم، آنجاست که هنوز میتوانیم انتخاب کنیم خشمگین شویم یا بی خیال. وقتی که مثلا درگیر یک چیستان بی سر و ته می شویم و از ناتوانی خود برای حل کردنش کلافه میشویم. اینجا اگر کار بالا بگیرد کلافه گی به ناراحتی و ناراحتی به خشم تبدیل میشود، اما اگر بیخیال آن شویم، خب از بروز آتش سوزی و شعله های لعنتی خشم، پیشگیری کردیم. ( راستش دلیل عصبانیت کسی مثل من در مقابل سینمای الکن فرهادی هم همین است دقیقا، چیستان گویی های بی سر و ته که خودش هم جوابی برایش ندارد، و پشت ژستی فلسفی قایم میشود، حق بده جوش بیارم!)

آقا من میخواستم ریا نشه پنهانی دنبالت کردم، الان دیگر کارم رو بی اجر کردی :-P  

باز هم پراکنده بود ولی این بار می شد یه ارتباطی بین اجزای متن برقرار کرد حداقل :)

حس یه دشمن نیست, درون حتی در ازار دهنده ترین حالت نمیتونه دشمن باشه, مثل سمی ک کشنده نیست. پروفسور! اما استراتژی قابل توجهی دارید, اون چیزی که باید بدونید اینه که یکی شدن با خشم مثل یکی شدن با غم یا احتمالا از لحاظ جسمانی مثل یکی شدن با دل درد, ضعف های عاطفی مارو تبدیل به قهرمانهای وجودیمون میکنه, نباید فراموش کرد ک یه گالون خشم بودن تبدیلمون میکنه به تیغ کاکتوس و درنهایت خود کاکتوس. یه گونی ارامش بودن شاید به صرفه تر باشه, اونوقت قالی و غیره هم ک نیان, سینما و تریدنت رو باهم با تنهای میزنی بدون حس سیاهی. اینا رو گفتم ک بگم ب نظرم جنابعالی با خشم یکی نشدی, شماهم خشم رو رها کردی به روش خودت, ب نظرم خشم کلا اسیب بهمراه داره (البته نه خشم شجاعانه یا خشم برای گرفتن حق) یکنفر با خشم ب بدنش اسیب میرسونه و یکنفر به جیبش. :)

اینهمه اصرار بر تنفر امیز بودن  برای چیزی ک نفرتی ازش حس نمیکنم بنظرم ناشی از کروکودیل بودن پرفسور هست :))

در نهایت هم انسان کامل قرنها از یه فرشته برتره. هرچند سخته و دور، اما به روز برای همه محقق میشه. :) هیچ اجباری بر یه آدم مزخرف بودن نیست. :):

.

پ.ن: پُست هات کِیف میدن :)