سینا + عکس هایی از چین
جمعه ۱۱ فروردين ۱۳۹۶، ۲۱:۲۴
از اسمم خوشم می آید.
پ
و متاسفانه فکر میکنم چیز دیگری ندارم که از آن خوشم بیاید.
اسمم زیبا نیست. شبیه اسم دختر هاست. و توی ویکیپدیا که سرچ کردم زده بود : بمعنی سوراخ کننده ..
(خدا وند ویکی پدیا را از ما نگیرد.)
اما نکته مثبتی که درباره اسمم وجود دارد این است که کوتاه و کمیاب است.
آنقدر تعداد آدم هایی که اسمشان سینا باشد کم است که میتوانم با انگشتان دست تمام سینا هایی که در این ۱۹ سال دیده ام را بشمارم .
سینا ! چه اسم کوتاه و دخترانه ای ..
یکی از خوبی هایش این است که برایم لقب نساختند. مثلا یک دوستی داریم که اسمش هست : محمد حسین.
این اسم اونقدر تو دهن نمیچرخه که براش لقب ساختیم. سال پیش هم یکی همین نام را داشت و بهش به اختصار میگفتن مسن.
بعضی اسم ها مثل امیر حسین یه جوری طولانی اند و آدم سعی میکند از گفتنشان فرار کند. به جایش بگوید امیر !
ولی سینا همیشه سینا بوده و سینا هست. البته یه بار یه نفر که انحراف شدید اخلاقی داشت یه بار به جای سینا بهم گفت سینه و خب نتیجه جالبی نداشت. دوستی ۴ ساله مان از همان روز به بعد محو شد.
اسم یک آدم به طرز مسخره ای روی زندگی شخصی او تاثیر صد در صدی دارد. همه سینا هایی که تابحال دیده ام٬ دقیقا خود من بودند. خود خود خود من . البته بعضی اسم ها مثل محمد (که از رایج ترین اسم های جهان است) آنقدر صاحب دارد که خب نمیشود گفت همه افراد با این نام شبیه همند. ولی اسم خاصی مثل سینا ٬ نه ... باید بگویم همه سینا ها تا حد قابل قبولی ٬ یک نفرند !
همان طور که اسم روی مسلک زندگی انسان تاثیر مستقیم دارد ٬ جنسیت ٬ ملیت ٬ شغل پدر و مادر و نیز رنگ چشم انسان ها نیز تاثیر مستقیم و صد در صدی روی زندگی آنها دارند .
نظر من را بخواهی .. ما زندگی نمیکنیم . بلکه روی یک بدن نشسته ایم و پذیرای حوادثی هستیم که متناسب با شغل پدر و مادر و رنگ چشممان به سمت ما روانه میشوند. مانند توپ بیس بال به سمتمان پرواز میکنند، و ما تنها کاری که میکنیم این است که با چوب بیس بال به آن توپ ضربه بزنیم. گاهی تصمیماتی میگیریم. مثل اینکه ریاضی برویم یا تجربی ... که در واقع تصمیم گرفته ایم چگونه به توپ بیس بال ضربه بزنیم. ولی باز هم اختیار زیادی نداریم.
حالا که فکرش را میکنم میبینم مثال توپ بیس بال چقدر مزخرف بود. پاکش میکنم. اما نه ... پاکش نمیکنم. بهرحال چه پاک کنم چه پاک نکنم ٬ این نظر چرت به من وصله پینه شده. پاک کردنش فقط از دید شما پنهانش میکند. اینجوری نیست که با پاک کردنش من یک آدم باهوش بشوم که همیشه مثال های درست میزند.
//////////
دارم فکر میکنم آیا اینکه علاقه ای به حرف زدن ندارم یک چیز طبیعی است یا نه. من هیچ علاقه ای به زر زر ندارم. و این باعث میشود گاهی نگاه هایی به سمتم حواله شوند ! حس مرموز بودن و این مزخرفات .
(۲۰ تا آدم آن بیرون است و نمیدانم چرا هر ۲۰ ثانیه یک بار آیفون زنگ میزند. انگار یک مشت فلج مغزی آن بیرون نشسته اند)
هیچ چیز برای من استرس زا تر از زنگ در و زنگ آیفون نیست. قشنگ میتواند مرا به جنون برساند.
بسیاری از دعوا هایی که توی زندگی ام داشته ام به خاطر این بوده اند که از قصد در را برای یکی از اعضای خانواده باز نکرده ام .
این مقوله حتی برای من ترسناک نیست (ترس جذاب است ... مثلا چه چیز جذاب تر از کابوسی که در آن شکنجه میشوید ؟) ولی زنگ در ٬نه ترسناک نیست ٬ منزجر کننده ٬ استرس زا ٬ و گه است . چیزی است که نباید اختراع میشد. (البته محال است. احتمالا زنگ در جزو اولین چیز هایی بوده که بشر یادش آمده اختراع کند)
همین الان یک نفر زنگ زد ! و من قابلیت این را دارم که با شات گان به سمت در بروم و بدون توجه به اینکه چه کسی پشت آن است دو تا گلوله فیل کش شلیک کنم به سمتش !
////////////
(شانگهای معروف به جنگل آسمان خراش ها )
////////////
یک زمانی نقاشی میکردم. نقاشی دختر :) تازه متوجه قدرت نقاشی ام شده بودم و به سادگی چیز هایی خلق میکردم که وقتی به مدرسه میبردم چشمان دوستانم از حدقه بیرون میماند .
تصمیم گرفته بودم موقع برگشت به خانه ٬ توی پارک نزدیک مدرسه پخششان کنم. با ادامس روی نیمکت ها میچسباندم و سریع فرار میکردم.
همیشه حواسم بود کسی مرا موقع انجام آن کار نبیند. البته من هم حواسم بود نقاشی هایی را برای اینکار انتخاب کنم که محتوای بالای هجده سالی نداشته باشند.
آن پارک معمولا پاتوق زن های خانه دار و پیرمرد های بازنشسته بود. جوان پسند نبود. چون فضای تنگی برای راه رفتن داشت و همینطور نزدیک دانشگاه و یک باکس پلیس بود.
یک بار آمدم و دیدم نقاشی ای که دیروز گذاشته ام ٬ به دقت پاره شده و در همان محل قبلی رها شده بود. آن هم بعد از یک روز ! معمولا وقتی می آمدم خبری از نقاشی روز های قبل نبود . اما اینبار قطعاتش پاره شده و در همان محل قرار داشت. (علتش فکر کنم این بود که نیمکت خیس بود و کاغذ ها به آن چسبیده بودند.)
برایم جالب بود. یک نفر بالاخره نقاشی ام را دیده بود و حتی نظرش را با پاره کردنش بر آن اعمال کرده بود. این فرآیند مسخره چند ماهی بیشتر دوام نیاورد و دیگر دست از این کار برداشتم. اما فکر کنم این کار نقطه مهمی در زندگی من بود. تجربه یک جور اعلامیه پخش کردن. و بازخوردی که از جامعه گرفتم ٬ حداقلش این بود که توی مدرسه معروف شده بودم به کسی که نقاشی هایش را در پارک رها میکند ! میدانم اتفاق جالبی نیفتاد . ولی برای من کلی معنا داشت.
هنوز که هنوز است بعد از سه سال٬ از این تجربه برای معرفی خودم استفاده میکنم. خیلی مختصر و مفید متوجه نکاتی پنهان از شخصیت من میشوند ٬ نکاتی که شاید خودم به طور مستقیم به زبان نیاورم ( دقت کنید که به زبان آوردن خیلی فرق دارد با به روی کاغذ آوردن)
مثلا هیچ وقت مستقیم به کسی نمیگویم چقدر از نقاشی کردن دختر ها خوشم میآید. ولی با تعریف آن ماجرا طرف کاملا دستش می آید. :)
یا مثلا این نکته عجیب که من اصلا مهم نیست گمنام باشم. فقط میخواهم نقاشی ام دیده شود.
یا خیلی چیز های دیگر که فقط یک روانشناس میتواند به آنها جواب بدهد. چیز هایی که شاید خودم هم نخواهم بشنوم برای همین به ذهنم نمی آید. چون خب معلوم است که ذهن هر انسانی فقط طرفدار خودش است. یعنی حتی اگر از خودش هم انتقاد کند ٬ با عینکی از خودبرتر بینی این کار را میکند. این ذات بشر است و اصلا کاری با خوب و بدش ندارم .
خدا رو شکر که دست تکان دادن توی کشوری با سخت ترین زبان دنیا همون معنی رو میده که تو ایرانم میده ! آخه میترسیدم اینجا دست تکون دادن یه جور بی احترامی از آب در بیاد !!! :)))
با واکنش این زوج خیلی حال کردم خوشحالم ثبت شد ...
به نظرتون این چون چشماشو بسته معلوم نیس چینیه یا واقعا چینی نیست ؟! آخه نمیشه فهمید چشماش بادومیه یا نه .
پنمیخواستم یه تیر دو نشون بشه و این پستو به عکسای چین مزین کنم ! ولی دیگه شد .... :/ امیدوارم از اصل موضوع منحرف نشن خواننده های محترم. چون قبلنم مورد داشتیم یه وجب نوشته رو ول کردن چسبیدن به یه عکس ته پست !
