گفت و گوی جو و سالی
من همیشه برایم مهم بوده که پست هایم گاها همراه با عکسی چیزی باشند تا از خشکی در بیاید آن پست.
اما همیشه اگر نیم ساعت برای نوشتن پستی وقت صرف میکنم. یک و نیم ساعتش را برای پیدا کردن یک عکس لامصب وقت میگذارم و آخرش هم کلن بیخیال قضیه میشوم و این وسط اعصاب آدم خورد میشود.
از آنجایی که من دنبال عکس های رنگارنگ هستم برای زیبا سازی پست ... خب این عکس را پسندیدم.
از طرفی هم که عکس باید با پست ربط داشته باشد منم خیلی الکی الان می خواهم کمی درباره عکس چیز میز بنویسم /
این تصویر از فیلم pk موفق ترین فیلم بالیووده (یکی اینو بم گفته حالا مطمعن نیستم) ... بحث های فلسفی و اینهای فیلم را میشود
/// همین الان وسط پست : الان خندیدم چون شنیدم یکی از اعضای خانواده دارد میگوید : چهار صبح بیدار شیم بریم ویلا ؟ من چهار صبح میخوابم///
داشتم میگفتم .. بحث های فلسفی فیلم را میشود در ویکی پدیا خواند. چیزی که درباره این فیلم منو جذب کرده بازیگر زنه هست. همین دختره. که اسمش توی فیلم هم الان یادم نیست چه برسه به اسم واقعیش. (ولی مرده امیر خانه)
اول بگم که دختره تو کل فیلم انگار نه انگار که داره فیلم بازی میکنه. همش یه همچین پوزخندی زده ... و انگار داره میگه : عجب فیلمی ساختین ها ... منتظرم کات بشه برم یه چایی بخورم.
اون دائم فکرش سراغ کار و کاسبیشه و به تمام پدیده ها به چشم یه مساله شغلی نگاه میکنه. اصلن انگار همه خبرنگار ها همینطورن مثل توی نشست مهران مدیری که سیگار رو روشن کرد و هرکی شروع کرد به خودشیرینی .. بدون اینکه شخصیت خودش رو مهم بدونه...
٬نقش دختر هم یه جورهایی خبرنگاریه... کسی که عاشق کارشه چون هیجان انگیزه و از طرفی هم کیس کاریش (پی کی = امیر خان) رو داخل خونه و اتاق خودش نگه میداره و یه جوری باهاش رفیقه. ولی هیچ وقت سعی نمیکنه گذری به زندگی شخصیش داشته باشه. پدرش به خاطرش کارش ترکش میکنه و اون فقط میشینه و کمی گریه میکنه ... و پنج دقیقه بعدش قاه قاه میخنده و غرق موضوع کاریش میشه. انگار که زندگی اش یک چیز جزئی باشد در کارش. نه اینکه کارش یک چیزی باشد در زندگی اش. . .
اینطوری خیلی بده. کسی که نتونه چیزی برای خودش داشته باشه و اینها. کسی که دائم سرگرم کارشه ... حتی اگرم بهش عشق بورزه .. به خودی خود زندگی خودش رو یادش میره.
دختر در آخرین سکانس. لحظه ای به خودش میاد و میفهمه پی کی عاشقش بوده و اونم خر بوده و نمیفهمیده. شاید این فکر نکردن به مسائل شخصی به همین دلیل بوده. هدف کارگردان منظورمه.
عجب چرت و پرتایی نوشتم ولی لاقل میدونم بعدن که بخونم به خودم بخندم !
در ادامه مطلب عکس پایین را داستان میسازم ازش :
این نقاشی بالا کاملن بی هدف است. اما در حین کشیده شدن هزاران فکر و ایده اومد تو ذهنم که شاید سرگرم کننده باشه.
^^^
سالی به جو گفت : هی به نظرت این نقاشی چی داره ؟
- سالی .. تو از من پیر تری ... خودت بگو.
- باشه .. شاید صد سالی از تو بزرگتر باشم ولی میدونم توی اون دانشگاه لعنتی تون چیزایی بهت یاد دادن که باعث میشه تو از من عاقل تر باشی .
- سالی ... تو عادم بی عرضه ای نیستی ... فقط از سر لجبازی حاضر نشدی بیای دانشگاه. فکر کردی اون جا چه خبر بود ؟ تو همه کلاسا یه دختر میرفت میشست ردیف جلو و تمام چهلو پنج دقیقه ما از پشت بهش زل میزدیم و آخر کلاس هم نفری یک اسکناس میدادیم به دختره و خلاص.
- خب ... اینجوری مدرکتو گرفتی ؟
- آره ... البته یه روزم من نشستم ردیف جلو.
- خب .. چند تا اسکناس بهت رسید.
جو آه سردی کشید و گفت
- مجبور شدم چند تایی بدم .. نه اینکه بگیرم
-خب حالا ... بگو تو این نقاشی چی میبینی ؟
- یه خورشید ...
- فقط ؟
- نه یه سری چرت و پرت گه دیگه هم میبینم که با رنگ آبی لجنی هستن.
- خب اون چرت و پرتا چیا هستن ؟
- یکیشون .. اونی که بالاتره .. یه شونه دندونه داره که لنگ داره .
- لنگ ؟
- آره دیگه .. مثل لنگ قورباغه ... که توی پاریس میخورن ملت.
- آهان ... منظورت پائه
- آره ... پا... ولی خب اینجا لنگه .. چون ولنگ و وازه و اینا
^^^
(به گفت و گوی جو و سالی از ۱ تا ۱۰ نمره دهید)
